Het begint al bij het inchecken op het Schouwburgplein. In een ‘spiegelcapsule’ word ik “geconfronteerd met mijn angsten”, aldus een man en vrouw in doktersjassen, klaarblijkelijk omdat ik mijn eigen spiegelbeeld acht keer gereflecteerd zie. In elk geval een ongemakkelijke ervaring, maar om nu te zeggen dat mijn diepste angsten naar boven komen? The Indien speelt op de achtergrond en festivalgangers in windjacks kijken toe met een licht spottende uitdrukking op hun gezicht. Een beetje hulpeloos kijk ik naar achter. “Doe anders even je ogen dicht”, zegt een van de doktersjassen. Ik draai me weer om en ineens weet ik het: het beangstigt me een beetje om hier op mijn sokken en plein public in een spiegelkamer voor lul te staan. Niet alleen acht spiegelbeelden kijken me aan, iedereen op het plein doet dat. Zo voelt het althans.

Toegegeven, ik voel me zo vaker. Ik klap soms dicht in dit soort situaties, of schaam me al snel als ik het idee heb dat ik opval. Liever ga ik een beetje op in de menigte. Even later gebeurt het weer. RTV Rijnmond duwt een microfoon onder mijn neus. Ook dat nog. Ik lig nu in de “behandelstoel” en mijn angsten worden gescand met een iPod en een soort opblaasbare helm. Uiteindelijk rolt er een “bittere pil” uit waar ze in opgeslagen worden, om later te transformeren in verlangens, volgens de doktersjassen “de andere kant van de medaille”. Maar wat dat precies betekent? Ik kan het de mensen van de lokale zender niet uitleggen. Een poging daartoe verzandt in een paar gestamelde halve antwoorden. Ik moet denken aan de keer dat ik gebeld werd door collega Roosmarijn terwijl Martin Garrix een stampvolle Escape liet ontploffen. Midden in het lawaai kwam ik niet veel verder dan dat het gezellig was en er bier werd gedronken.

‘s Nachts kom ik naar hostel King Kong aan de Witte de Withstraat, het hoofd nog vol van het audiovisuele spektakel van Purity Ring net. Het contrast tussen dat geregisseerde schouwspel en de gelaten sfeer hier lijkt groot. Ontspannen staan de deelnemers aan het slaapproject een potje te pesten aan tafel, wachtend totdat ze aan de beurt zijn. Omdat ik nog niet deelneem aan het kaartspel mag ik eerst. En dan blijkt weer dat we hier aan een schouwspel deelnemen dat minstens zo geregisseerd is als de show van het Canadese electropopduo.

Wederom zet een doktersjas een geval met draden op mijn hoofd, al is het dit keer een iets geloofwaardiger geval met draden. Ook mijn hersenactiviteit op de laptop is gevisualiseerd zoals je dat in ziekenhuisseries ziet. Mijn ‘blauwe’ lijn is te hoog, zegt de doktersjas. Veel creatieve activiteit. Dat kan kloppen, ik heb immers net nog drie recensies getikt. Het is zaak om de gele lijn boven de blauwe te krijgen, zodat de transformatie kan beginnen. Met hulp van een paar meditatie-oefeningen lukt dat. Ik mag mijn bittere pil nu oplossen in een glas water en het goedje opdrinken. Van de op handen zijnde metamorfose merk ik nog niets, maar dat gebeurt ook pas na een nacht slapen, verzekert de doktersjas me. Eerst maar eens dansen bij Omar S in Perron.

Na drie uurtjes slaap merk ik dat een gezelschap langzaam de ladder naar onze zolderkamer in het hostel bestijgt. Een man begint te zingen. “Tralalala banaan met pindakaas.” Het lijkt alsof ik in Fear & Loathing in Las Vegas ben beland. Plots staat een feeërieke verschijning aan mijn bed. Ze geeft me een ‘verlangenvanger’, een compact opklapbaar spiegeltje. Als het goed is, weet ik inmiddels wat mijn verlangen is. Ik mag het tegen mijn spiegelbeeld zeggen en elke keer dat ik het in de toekomst even nodig heb, mag ik het spiegeltje openklappen. “Opener in het leven staan”, zegt het spiegeltje. Blijkbaar kon ik het na drie uurtjes slaap niet concreter verwoorden. Maar ik ga het proberen. ​