VPRO’s 3voor12

HOTEL HEDEN | “Je naam ligt op straat, slaapproject met namenspel in Rem Koolhaas hotel.”

Je kent dat wel, iemand zegt je gedag op een feestje, en je denkt: wie IS dat ook alweer. Gisteren gebeurde het me vier keer. Vier keer! Er was zelfs een stelletje dat me gezamenlijk herkende. Wat doe je dan? Je probeert je verbazing te verbergen en zegt vrolijk gedag terug, toch?

Aan het eind van de avond nog zo’n moment: ik maak mijn fiets open voor de Schouwburg. De IJslandse kroonprins Asgeir is net klaar, en met een beetje haast is er misschien nog tijd voor een restje Temples. “Ha Atze, hoe is het?” “Ha”, zegt ik opgewekt tegen een man van een jaar of veertig. “Goed! Heb jij een goede avond gehad?” Ik ben er vrij zeker van dat ik hem nooit eerder gezien heb. Misschien kent ie me van Twitter of Facebook? Dat gebeurt wel eens. Of misschien is ie ooit door een vriend aan me voorgesteld en is hem dat meer bijgebleven dan mij?

Vier keer op een avond, dat is niet normaal, en dat blijkt te kloppen. De volgende ochtend aan het ontbijt valt het kwartje. Locatie: NHOW, het prestigieuze nieuwe hotel naast de Erasmusbrug, ontworpen door Rem Koolhaas. De bovenste verdieping van het hotel – de 23e – is nog maar de helft van het gebouw. Vrijdagmiddag waren hier op de zevende de sessies van 3voor12, vannacht sliepen hier de gelukkigen van het Motel Mozaique slaapproject. In het verleden sliepen de deelnemers wel eens in de etalage van een winkel, of op veldbedjes in een ziekenhuis. Nee, dan is dit vier-sterren-hotel wel even andere koek.

Even na negen uur ging de hotelkamertelefoon: “Vergeet je je date met de verrekijker niet?” Half tien, stond op het briefje op bed. Even later sta ik van 23 hoog te gluren. Ik zie twee meisjes met gieters op het dak van het Luxor Theater. Die horen er bij, ongetwijfeld. Ze lopen wat heen en weer, en zwaaien wat, maar wat er nu precies gebeurt is niet helemaal duidelijk. Ineens valt mijn oog op twee mensen naast een tourbus, achter het theater. Ze dragen drie letters: R-O-N. Dan ineens gaat het snel. Links aan de kade van de Maas een jongleur met een bord: Leonie, op de kop van het eiland naast de brug een lange naam: Michiel. Aan het balkon van een flatgebouw een spandoek: Sander. Over de brug rent een man met een grote vlag waarop Harry staat. Dat moet Harry Hamelink zijn, directeur van het festival.

Je naam ligt op straat op Motel Mozaique, en dat is meer dan een grap. Privacy is HET hot item van het moment. Privacy die ongewild geschonden wordt, maar zeker ook de persoonlijke gegevens die we elke dag weer zelf beschikbaar stellen. Die vier mensen die me groetten vandaag, die hadden de foto bestudeerd die ik op verzoek had ingeleverd bij het slaapproject, en alle foto’s van de andere deelnemers. En nu sta ik net als een stuk of dertig mensen te turen naar mijn naam. Zouden die dertig hardlopers die staan te rekken en strekken iets in petto hebben?

Ik zie hem, op de grond. Een groepje mensen dat er eerst niet bij lijkt te horen, gaat nu op de grond liggen, en maakt met sjaals en armen mijn naam: ATZE. De meisjes met de gieters hebben inmiddels ook een naam gemaakt, die alleen te zien is bij de gratie van het droge weer. Net als die dertig anderen zie ik mijn naam, maar tegelijk weet ik dat Michiel, Herman en Ricardo hier ook zijn. En misschien waren ze hier wel in een kamer met Cecile, Yvonne of Barbara.

door: Atze de Vrieze