DJ Broadcast
HOTEL HEDEN | “Een intrigerend spel over identiteit en privacy.”
Wat een vette namen stonden er dit jaar op de poster van Motel Mozaïque. Cashmere Cat, Jungle en Seun Kuti (zoon van) naast nog veel meer nieuwsgierigmakends. Maar zoals wel vaker op het sympathieke Rotterdamse festival bleek vooral het rijk gevulde randprogramma veel bezoekers uit balans te brengen. De veertiende editie van ‘MoMo’ was sterk en soms sterk verwarrend.
‘Hey René! Wat leuk dat je er bent. Komt Barbara ook?’ Keer op keer word ik vrijdagavond op het Rotterdamse Schouwburgplein door hip geklede onbekenden aangeklampt en enthousiast begroet. Ze kennen niet alleen mijn naam, maar ook die van mijn vriendin. Een geanimeerd maar verwarrend gesprek volgt, waarbij ik me ondertussen het hoofd breek over waar ik dit leuke meisje of deze vlotte jongen ook alweer van ken. Na de vijfde keer begint er wat te dagen. Het is een spel. Dit zijn acteurs. Onderdeel van Motel Mozaïque, dat meer is dan alleen een muziek- of kunstenfestival. Het wil verbinden en uitdagen, iets wat op de 14e editie heel goed lukt. Want hoe ga je bijvoorbeeld om met mensen die doen alsof ze jou kennen? Doe je hetzelfde terug en wissel je wat beleefdheden uit? Of stel je direct de ongemakkelijke vraag: ‘Waar ken ik jou in godsnaam van?’
De meeste mensen (ik ook) kiezen voor het eerste, terwijl ze zich ondertussen afvragen op welk vaag feestje je deze persoon toch bent tegengekomen en wie het ook al weer was. Het is een intrigerend spel over identiteit en privacy dat ook de volgende ochtend wordt gespeeld. Tenminste, voor de gelukkigen die op tijd waren met een kaartje voor het slaapproject van Motel Mozaïque, dit keer in de verticale stad van Rem Koolhaas. Een prachtig torenhoog gebouw met een superstrak modern hotel: Nhow. Wie ‘s ochtends om half tien ‘s vanaf de 22e verdieping uit het raam kijkt, ziet beneden zijn eigen naam op straat liggen. Op de wandelpromenade, op de Erasmusbrug of op een dak van een nabijgelegen gebouw. Tientallen miniatuurmensen zijn beneden in de weer om alle gastennamen te verbeelden. Ze zwaaien met vlaggen, ontvouwen spandoeken of vormen al liggend op de koude klinkers een naam. Het is niet alleen een eer maar ook een beetje ongemakkelijk.
door: Rene Passet